Prezentuję listę dziesięciu wielkich artystów, którzy stanowią dla mnie ogromną inspirację w zakresie każdej twórczej działalności i kreatywnej pracy. Ich artystyczne umysły i zdolności wpływają na moje postrzeganie świata, które nieprzerwanie, od wielu lat, odbija się w sztuce.

Sztuka to jedyna prawda, która mimo sprzeczności i kontrastujących barw zachowuje swoje piękno…

Za co podziwiam artystów? Zapraszam do zapoznania się z moimi komentarzami i wybranymi dziełami twórców (zdjęcie w lepszej jakości po kliknięciu).

1. Salvador Dali – za szaleństwo geniuszu, wszystkie fetysze przejawiające się w jego twórczości (np. fetysz pleców i pośladków) oraz inne dziwactwa…,  „przedmioty surrealistyczne o funkcji symbolicznej”, surrealizm w czystej postaci, marzenia senne przedstawiane na obrazach, różnorodność motywów, swobodę skojarzeń, nowatorstwo treści dzieł połączone z tradycjonalizmem formy, film „Pies Andaluzyjski”, obrazy: „Płonąca żyrafa”, „Sen spowodowany lotem pszczoły wokół owocu granatu na sekundę przed przebudzeniem”, „Twarz Mae West (mogąca służyć za mieszkanie surrealistyczne)” i „Moja żona naga”, piękną miłość do swojej muzy – Gali, szuflady nieświadomości, tajemnice i pragnienia ukryte w dziełach
   

   

   

   

   

   

2. Henri de Toulouse-Lautrec – za reprezentację postimpresjonizmu, prowokacyjne sceny kabaretowe, silne związki z paryską bohemą, docenienie półświatka, klimat café-concerts, burzliwy życiorys, wyraźny kontur, secesyjną linię, grę światłem, niezwykłe uchwycenie dynamicznego ruchu, kontrastowe plamy barwne,  liczne plakaty, m.in.: „Moulin Rouge. La Goulue”,  „Divan japonais” i „La Revue Blanche”, muzy: Jane Avril i Yvette Guilbert, ogromny wpływ na rozkwit plakatu i reklamy, twórcze skandale, energiczny taniec, obrazy kankana
   

   

   

   

   

3. René Magritte – za poetycki życiorys i nadrealizm twórczości, sprzeczność z prawami logiki, uchwycenie przedmiotów codziennego użytku w nietypowych kontekstach, niebanalne zestawienia, niedopowiedzenia, lekkość przedstawień, motywy: meloniki, klatki i kwiaty, pozorną realność przedmiotów, grę z percepcją widza, nowe, zagadkowe znaczenia powszechnie znanych elementów rzeczywistości, dziwaczne tytuły dzieł, wywoływanie nieznanych dotąd skojarzeń i sensów, pasję niemym kinem i prozą Edgara Allana Poego, obrazy: „Zdradliwość obrazów”, „Fałszywe lustro” i „Wyzwoliciel”, humor, absurd, metaforę
   

   

   

   

4. Edgar Degas – za liryczne przedstawienia tancerek baletowych, zjawiskowe uchwycenie codziennych sytuacji i zatrzymanego ruchu, nietypowe kompozycje, kolorową kredkę pastelową, studiowanie postaci, grę światła na skórze modeli i dynamikę ciał, impresjonistyczną wrażliwość na kolor, istotę rysunku, obserwację życia miejskiego, dzieła: „Primabalerina (Balet)”, „Lekcja tańca” i „Błękitne tancerki”, rzeźbę „Mała Tancerka”, fascynację fotografią, „migawkowe”, przypadkowe sceny, związki z paryską awangardą, inteligencję, tajemniczą zażyłość z malarką amerykańską – Mary Cassatt
   

   

   

   

   

5. Picasso – za błękitny i różowy okres twórczości, wszystkie rodzaje kubizmu, wielobarwne obrazy akrobatów, kuglarzy, arlekinów, poruszający świat cyrku, eksperymentowanie i zabawę z formą, geometryczną wrażliwość, nowe przedstawienie rzeczywistości, wielość perspektyw, pokazanie przedmiotu z różnych stron – efekt trójwymiarowości, rozbicie przedmiotu,  przerysowanie postaci, nowatorskie i oryginalne portrety ukochanej kobiety – Marie Thérèse, dzieła: „Guernicę”, „Panny z Awinionu” i „Czerwony fotel”, nowe techniki artystyczne: kolażu i asamblażu, niezwykle trafne odbicie XX wieku w sztuce, wariacje na temat prac wielkich malarzy, np.: El Greca, Delacroix, Velázqueza, Maneta, Couberta, okres fascynacji surrealizmem, eksperymenty z ludzkim ciałem, odrzucenie wszelkich norm
   

   

   

   

6. Andy Warhol – za pop-art, prowokację, wszechstronność twórczą, przeniesienie artykułów codziennego użytku do świata sztuki, niebanalne portrety gwiazd kina i muzyki, m.in.: Brigitte Bardot, Elvisa Presley’a, Marlona Brando, Elizabeth Taylor, wizerunki Marilyn Monroe, puszkę zupy pomidorowej Campbell’a, puszkę Coca-Coli i banany, ilustrację reklamową, twórczość filmową, technikę sitodruku, masową produkcję sztuki, wykorzystanie produktów kultury masowej, motywy komiksowe i z kreskówek, nowojorskie atelier „The Factory”, magazyn „Interview”, polemikę z kulturą i rzeczywistością amerykańską, wykorzystanie fotografii, przerysowaną kolorystykę, komentarze dotyczące sztuki, koncept, film „Chelsea Girls”, muzę Edie Sedgwick
   

   

   

   

   

7. Gustav Klimt – za reprezentację wiedeńskiego fin de siècle, zmysłowe akty i portrety kobiece, subtelną erotykę przedstawień, abstrakcyjne, wielobarwne przestrzenie, fascynację złoceniami, „złoty okres”, oryginalną ornamentykę, dekoracyjność, zgrabne łączenie geometrycznych i roślinnych motywów, rozmarzone, senne oblicza kobiet, triumf romantycznej, poetycznej i tajemniczej miłości, nawiązania do orientalizmu, nieograniczoną swobodę twórczą, obrazy: „Pocałunek”, „Judyta z głową Holofernesa”, „Węże wodne” i „Dama z wachlarzem”, tematykę prac łączącą rozkosze zmysłowe i ciemną stronę ludzkiej egzystencji
   

   

   

   

   

8. Antoni Gaudi – za sztukę Barcelony, swoistą odmianę modernizmu, eklektyzm, twórcze przetwarzanie dawnych stylów, innowacyjność rozwiązań konstrukcyjnych, plastyczne kształtowanie bryły budynków, nawiązanie do form organicznych, miłość do przyrody, płynną, falistą linię, bogate efekty kolorystyczne, szczegółowość elementów architektonicznych, wykorzystanie ciekawych chwytów artystycznych, niezwykłą ornamentykę, ozdobność, symbolikę detali, wszystkie fantastyczne stwory, odwołanie do motywów typowo katalońskich, zachwycającą, secesyjną bramę ze smokiem Finca Guell, doskonałe wkomponowanie architektury w krajobraz, miasto-ogród, raj mieszkalny – Park Guell, cudowne mozaiki, barcelońskie perły architektury: bajkową Casę Batlo, piaskową Casę Milę oraz dzieło pokoleń: Sagradę Familię
   

   

   

   

   

   

9. Alfons Mucha – za Art Nouveau w Paryżu, wybitne, secesyjne ilustracje, grafiki i plakaty, indywidualizm, wyidealizowane, fantazyjne postaci kobiece w stylu belle époque, odwołanie do tradycji bizantyjskiej, roślinne, ornamentalne, bogate wizerunki pięknych kobiet o bujnych, falistych włosach, symbole i arabeski, liczne plakaty teatralne i reklamowe, np. „Gismondę”, „Bières de la Meuse” i reklamujący bibułkę do papierosów „Job”, projekty wnętrz, kostiumy i dekoracje, mistrzostwo sztuki użytkowej i podniesienie jej do rangi sztuk pięknych, cudowne kobiece stroje, kolekcję biżuterii, motyw „aureoli”, symboliczne alegorie, obrazy pięknej femme fatale, mozaiki, twórcze promowanie produktów, połączenie sztuki i komercji, związki z fotografią, współpracę z firmami produkującymi słodycze i perfumy, ponadczasowość przedstawień kobiecych, muzę Sarah Bernhardt
   

   

   

   

10. Joan Miró –  za surrealistyczną, irracjonalną twórczość, tendencje dadaistyczne, abstrakcyjne kształty, uproszczone formy, bogactwo żywych barw, płaski, „automatyczny” rysunek, humor, ironię , dzieła: „Karnawał Arlekina” i „Tancerka”, współpracę z Maxem Ernstem nad dekoracjami do sztuki wystawianej przez Siergieja Diagilewa, nawiązania do poezji, współczesne środki ekspresji, odrzucenie konwencjonalnych metod malarskich, zwielokrotnianie swoich prac i udostępnianie ich szerszej publiczności, rzeźbę „Kobieta i ptak”, znajdującą się w Barcelonie, skromność, życie outsidera, wpływ na późniejszych artystów, odwołanie do dziecięcej, naiwnej i kolorowej twórczości,  eksplozję organicznych i płynnych form, wyimaginowany świat dziwnych postaci wyposażonych w cechy ludzkie
    

    

    

    

Biografie, procesy twórcze i dzieła wspomnianych artystów ciekawią mnie, zaskakują, inspirują, zachwycają, zastanawiają, budzą mój podziw, refleksję, czasem niepokój; wywołują u mnie zdumienie; niektóre szokują i prowokują, inne oburzają. W momentach „zetknięcia” z  powyższymi twórcami, zawsze towarzyszy mi cała paleta emocji, ich historie „nie pozwalają przejść obojętnie”.